| به سپیدی یاس ، به سرخی خون | |||
 |
سلام...باید زودتر از اینا واسه گرامیداشت هفته دفاع مقدس دست به کار میشدم و مطلب مینوشتم...اما راستیتش مطلب قشنگ و حدید پیدا نکردم و هم البته زیادم این روزا حال و حوصله ندارم...امون از نامردی...بگذریم...نمی خوام سفره دلمو وا کنم چون اگه وا شه جمع کردنش کار حضرت فیله!!!بیخیال
امروز که روزنامه یالثارات رو گرفتم یه مطلب توجه منو به خودش جلب کرد...یه مطلب راجع به کسایی که آرامش الانمونو از اونا داریم و آرامش از دست رفته اونا هم بخاطر من و توست...کسایی که شاید من و تو هم درآینده نه چندان دور بشیم مثل اونا...البته توفیق می خواد که خدا صاحب کرمه.بازم دارم به اون تصادف لعنتی فکر میکنم که شاید...بی خیال ...بریم سر اصل موضوع:
موجی
uuu
وقتی برای اولین بار می خواستم برم جبهه فقط 16 سال سن داشتم .تا قبل از آن هم کار می کردم و هم درس می خواندم.یعنی پدرم اینطور می خواست.توی دو،سه تاملیات مهم بودم .اوایل بیشتر کار های تدارکاتی را انجام می دادم و بعد کم کم یک آر.پی.جی زن شدم،تا بالاخره توی والفجر 8 به این روز افتادم.
منظورت چیه که می گی به این روز افتادم؟
خب معلومه دیگه...منظورم اینه که موجی شدم...
uuu"
موجی ها" موجی از جوانان رشید این دیار هستند که در دریای سرخ و طوفانی جنگ تحمیلی،اسیر امواج بلندی شدند که صورت های دهشتناک سلاح های سنگین و بمب های ویرانگر به ارمغان می آورند.اما نه... این،شناسنامه کامل یا تعریف جامعی از "موجی ها" نیست.uuu
همسر یک
موجی: یک روز غروب بود که دیدم پسرم گریه کنین از توی کوچه آمد به خانه. با نگرانی به طرفش پریدم و پرسیدم چه اتفاقی افتاده.او در حالی که به شدت گریه می کرد جواب داد:داشتم با دوستم حرف میزدم،سعید زد تو سینه ام و گفت: تو دیگه چی می گی؟ تو که مثل بابات دیوونه ای!!اگر چه آن روز شنیدن این حرف برای هر دوی ما خیلی سخت بود،اما حالا دیگر به شنیدن حرف های بدتر از این هم عادت کرده ایم.نه پسرم گریه می کند و نه من ابراز نگرانی می کنم.
uuuوقتی که ذائقه ها عوض میشود،وقتی که ضد ارزش ها جایگزین ارزش ها میشود، وقتی که الگوهای نسل جوان بازیکنان فوتبال می شود،وقتی که در و دیوار خانه و کوچه و شهر را تمثال های مبارک! چند هنر پیشه پر کند ،وقتی که بر سر هویت ملی مان تابلو های رنگارنگ تبلیغات محصولات خارجی سایه افکنده باشد و وقتی..."
موجی" نه بی ارزش که یک فحش می شود،تهمت می شود،تحقیر می شود، تخریب می شود! uuuبا گوشه چادر اشک هایش را پاک می کند و می کوشد تا از شکستن مهری که بر مکنونات قلبی خویش زده است ،جلوگیری کند.
چراصاحبخانه خواسته است که منزلش را تخلیه کنید؟
می گوید رضا هم آرامش خانه را به هم می زند و هم آبرو و حیثیت ما را در میان مردم محله می برد!!
مگر همسر شما مرتکب چه رفتاری می شود؟
به خدا هیچی...فقط گاهی اوقات که کنترل اعصابش را از دست می دهد کتکم می زند.
شما هم مقاومت می کنید؟
اصلا.
چرا؟
چون با این کاراو آرامش خود را مجددا به دست می آورد.
و بعد؟آرام که می شود چون ابر بهار اشک می ریزد.
شما از این وضعیت خسته نشده اید؟
نه برای چه باید خسته شوم؟مگر او قلبا مایل به چنین کاری است؟او قربانی دفاع از من و شما شده است.من نه تنها از زندگی با رضا پشیمان و خسته نشده ام،بلکه افتخار هم می کنم.رضا برای من حکم شهید را دارد چرا باید به او بی احترامی شود؟چرا کسی آنها را درک نمی کند؟
حالا چرا به دادگستری آمده اید؟
می خواهم از صاحبخانه شکایت کنم.
مگر به غیر از درخواست تخلیه خانه ...؟
بله...علی رغم اینکه دیده اند رضا در حالت عادی مثل یک فرشته پاک و معصوم است،باز برخورد نا شایستی با او می کنند و من نمی توانم این وضع را تحمل کنم.آخر مگر گناه رضا چیست؟که حالا باید در حق او اینقدر ظلم شود،اینقدر اهانت و تحقیر شود؟
uuuاو که اشک می ریزد من هم می گریزم؛نه از او که از خود؛از امروزی که در آن هستیم تا شاید بار دیگر خود را به دروازه های طلایی دیروزی برسانیم که امثال رضا قهرمانان و نور چشمانمان بودند...
والسلام
