| به سپیدی یاس ، به سرخی خون | |||
 |
سلام...میلاد 3 دسته گل یاس ...حسین سجاد و عباس به همتون تبریک و شاد باش...
میلاد اشک مبارک
...و چون اباالفضل به احترام عطش برادر که ولیّ او بود, عطشناک بر خاک افتاد, عشق او در دل بیگانه و آشنا زبانه کشید و از عصر عاشورا تا هماره تاریخ هر که نام او را شنید, واله و شیدای جوانمردی او شد
امروز شاخه به شاخه درختان باغ ابدی نیایش شکوفه خواهند زد و مردی قدم بر عرصه گیتی خواهد نهاد که شامگه سجده را به سپیده تسبیح گره می زند و با زبان باران سخن می گوید. مردی که کلمات ملکوتی اش عرض را به تصویر می کشند. چشم و چراغ عابدان می آید تا زین پس نوری از مهری که بر آن سجده می کند، بتراود که جهانیان را مست کند و او «الهی عظم الذنب من عبدک فالیحسن العفو من عندک » را بسراید. مردی که شب های مناجات را روشنی می بخشد و صبح و ملکوت با قنوت دست هایش آغاز شود.
و سجاد می آید تا همه نیایش و تمامیت ذکر را سلام گوید و ترانه بی بدیلش در ذکر فرشتگان بپیچد. سجاد می آید تا سجده های عرفانی عشق را در فصل نور آغاز کند و نماز معنا شود و نیاز با قافله ناز همراه! وارث نافله های شبانه زهرا می آید تا از صحیفه تا ملکوت پلی بزند و فاصله ها را کوتاه کند. او که غزل غزل های سلیمان است و روح ذکر؛ او که خدای سجده های طولانی است و آفتاب بی بدیل نیاز و نماز؛ او که شناسنامه همه دعاهای دنیایی است؛ او که شکوه شعر است در قامت ملکوت و بهانه غزل برای ملائک!... می آید تا پیچیده در زنجیر، پیکر مطهرش را مهمان تازیانه ها کند و کربلا را تفسیر! می آید تا دلش را که تاریخ کربلاست با سکوتش که تفسیر فریاد است بهم پیوند زند. او که اندوه کربلا و شعر کربلاست می آید تا ملکوت عطر اشک بگیرد و خدا فخر کند بر این همه چین و پینه زانوها!
تو عشق سیالی ای زینت همه عبادت ها و اندوه با تو بوی ذکر گرفت و بارانی از کلمات و بارانی از تمنا و نیاز و عشق به جهانیان نازل شد. تو دشت صحیفه را با شبنم چشمانت آبیاری کردی تا اشک، مقدس ترین هدیه چشم ها، معنایی تازه بگیرد. بالهای سبز جبرئیل سایبان آسمان خانه ولایت می شود و مدینه امروز آهنگ رقصیدن دارد، آهنگ پرواز چرا که سجاد می آید تا دعا را شکوهی دیگر بخشد و با کلمات بهاری از خنجره آبی تغزل، دری جاودانه به سوی ملکوت بگشاید و از پنجره اشراق نوری بیاید تا زمین را خندان کند و خدا را در لحظه لحظه هایش جاری کند.
زین پس زمزمه ملکوتی مناجات عشق در فضای مدینه جاری می شود و عشق تجسم می یابد. زین پس با شادترین و غمناک ترین لحظه های انس مهربانترین مهربانان جهان خوانده می شود و در محراب عشق، گلبانگ توحید آزادانه سروده می شود. زین پس کلمات مناجات از افلاک می گذرد و به حضرت دوست می رسد تا ادعیه زلال عشق رودی شود که در سپیده دمان جان عاشقان عبودیت جاری شود و سهمی هر چند اندک سایه روشن دلهای ما شود!
و تو می آیی که قامتت ارتفاع عبودیت است و چشم هایت لیلة القدر اشک و شهود و با تو می شود تمام کهکشانها را در نوردید با سجده خورشید! عطر کلماتت را که همه بهار است و خورشید و باران و ابر بر قلم جاری می سازم و با سر انگشتان دعایت عشق را هزار باره می نویسم که کلمات شرمسارند وبه خورشید اقتدا می کنم که طولانی ترین سجده اش را نثار آمدن تو می کند.
متبرک باد جان عاشقی آنگاه که کلمات از لبانت به سماع بر می خیزند و قدوم آسمانی ات در غریبانه ترین لحظه های زمان بر چشمان همیشه مشتاقمان باد. آمدنت بهاری باد!
